Μπαρμπεράδικο

Ήταν πριν 8 χρόνια, 29 Φλεβάρη πάλι, το 2008, όταν γνώρισα το πρόσωπο του σημερινού μας άρθρου. Ήταν η μέρα που η Προεδρική Φρουρά περίμενε τη νέα σειρά υποψήφιων ευζώνων από όλες τις μονάδες της Ελλάδας που θα εκπαιδεύονταν για να γίνουν τσολιάδες. Σαν εκπαιδευτής της νέας σειράς, περίμενα από το πρωί όλους τους νέους υποψήφιους και τους οδηγούσα στο χώρο εκπαίδευσης. Θυμάμαι ακόμα την πρώτη φορά που στάθηκα μπροστά από τον κοντοκουρεμένο Νίκο (καμία σχέση με το τωρινό μαλλί!) και του ζήτησα να αναφερθεί, για να φωνάξει “Υποψήφιος εύζων, Λάππας Νικόλαος”.

Μετά από ένα μήνα εκπαίδευσης, ο Νίκος ανέβηκε στο λόχο και έγινε τσολιάς. Και μάλιστα, μια που ανέβηκε στην ίδια διμοιρία που ήμουν εγώ και πήρε το παλιό μου κρεββάτι, έγινε αυτόματα και “εγγονός” μου. Έτσι λέγαμε στην Προεδρική Φρουρά τους νεότερους κατά δύο σειρές που είχαμε υπό την καθοδήγηση μας. Μετά από λίγο καιρό, ο εγγονός μου ήρθε να δουλέψει στην Κιμωλία και έγινε ο πρώτος σερβιτόρος μας, έστω και για ένα μικρό διάστημα. Από τότε, βρισκόμασταν πάντα από καιρό σε καιρό στο μαγαζί και άκουγα με προσοχή τις νέες περιπέτειες του και τις επαγγελματικές του αναζητήσεις. Από σερβιτόρος, δάσκαλος οδήγησης, μουσικός κατα καιρούς και άλλα τόσα.

Μέχρι που δύο χρόνια πριν, κάπου μέσα στο 2014, βρήκε την Ιθάκη που έψαχνε και την ονόμασε Μπαρμπεράδικο! Το Μπαρμπεράδικο είναι μια περίεργη ιστορία. Δεν είναι ακόμα ένα μπαρμπέρικο ή κουρείο ή κάτι ανάλογο. Με μια πρώτη ματιά, εγώ θα έλεγα ότι είναι μια λέσχη αντρών, όπου πάντα υπάρχει κάποιος για να πει μια ιστορία και σίγουρα υπάρχει κάποιος για να την ακούσει. Μπαίνοντας στο χώρο, νομίζεις ότι αυτόματα μεταφέρεσαι κάπου στην Αμερική, γύρω στο 1920. Τόσο απόλυτα που νομίζεις πως αν κοιτάξεις έξω από το μαγαζί θα δεις να περνάνε Ford Model T και άνθρωποι ντυμένοι με τα ρούχα της εποχής.

Το μικρόβιο, όπως αποδείχθηκε, υπήρχε από χρόνια στην οικογένεια. Για την ακρίβεια, από το 1910 περίπου, όταν ο προπάππους του Νίκου διατηρούσε μπαρμπέρικο στην Αμερική. Κι αν το μικρόβιο δεν πέρασε σε κανένα από τα παιδιά του, βρήκε τον τρόπο να φτάσει μια γενιά μετά. Ο προπάππους είναι κι αυτός μαζί με το Νίκο. Αν κοιτάξεις προσεκτικά, θα τον δεις στον τοίχο πίσω από την πολυθρόνα του κουρέα, μαζί με την παρέα του, να κοιτάζει επίμονα σα να επιβλέπει την καλή δουλειά που κάνει το δισέγγονο του. Κοιτώντας το Νίκο, θα μπορέσεις εύκολα να εντοπίσεις ποιος από όλους είναι ο προπάππους στην παρακάτω φωτογραφία.

Ο χώρος είναι ζεστός και φιλόξενος και δεν υπάρχει στιγμή που να λείπει από το μαγαζί ένα κέρασμα, συνήθως αλκοολούχο, για οποίον θέλει να βγάλει από πάνω του λίγη από την ένταση της ημέρας. Για εμένα, αγαπημένη στιγμή ήταν το κλασικό ξύρισμα με όλα τα κομφόρ και τις ζεστές πετσέτες, κλπ, μαζί με ένα σφηνάκι ρακή, έτσι για την ελληνική πινελιά σε όλη την εμπειρία. Σε μια εποχή που οι ρυθμοί της ζωής είναι ιδιαίτερα γρήγοροι, και κάποιες στιγμές ανυπόφοροι, το Μπαρμπεράδικο αποτελεί μια στάση. Μια επιστροφή σε εποχές πιο απλές, που ακόμα κι αν στην πράξη έχουν περάσει ανεπιστρεπτί, έχουν ακόμα πολλά να μας μάθουν. Μέσα από το κλίμα της παρέας, της συζήτησης και του οικείου που με τόση φροντίδα και μεράκι καλλιεργεί ο Νίκος. Κι αν τον ρωτήσεις, μπορεί να σου πει και μερικές ιστορίες από την εποχή που ήταν τσολιάς, αν και τότε, δεν υπήρχε ούτε πολύ μαλλί, ούτε μουστάκι!

Νίκος Παλαβιτσίνης

Μπαρμπεράδικο
Μωρογιάννη 46, Περιστέρι
+30 21 0574 3233
http://barberadiko.gr/

ΔΕΥΤΕΡΑ 10:00-17:00
ΤΡΙΤΗ, ΠΕΜΠΤΗ, ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ:09:00-15:00~17:00-20:30
ΤΕΤΑΡΤΗ-ΣΑΒΒΑΤΟ:09:00-16:00