Ξεκινώντας αυτό το blog, σκεφτόμουν τι θα μπορούσα να γράψω σαν πρώτη ανάρτηση. Επειδή οι συστάσεις πρέπει να γίνονται από την αρχή μιας γνωριμίας, αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας την ιστορία της Κιμωλίας πριν την Κιμωλία…
Ήταν Σεπτέμβρης του 2011 και η (μαμά) Κατερίνα περπατούσε στην Πλάκα, τόπος δουλειάς από τότε, αφού συνεργαζόταν με κάποια τουριστικά καταστήματα τα οποία προμήθευε με αντίγραφα αρχαϊκών και γεωμετρικών βάζων και άλλων τεχνουργημάτων της Αρχαίας Ελλάδας. Περπατώντας την οδό Υπερείδου, στάθηκε μπροστά από τον αριθμό “5” και κοίταξε το νεοκλασικό κτίριο που κάποτε στέγαζε το Academy Travel (σήμερα βρίσκεται Κυδαθήναιων και Νίκης). Το Academy Travel είχε κλείσει το 2009 και το ισόγειο έμενε κλειστό, βρώμικο και παρατημένο στο πέρασμα του χρόνου. Το μόνο καινούργιο στο κτίριο, ήταν οι επιγραφές “Ενοικιάζεται” και μερικές αφίσες θεατρικών παραστάσεων! Το ραντεβού με την Ελίνα Γαληνού (ιδιοκτήτρια του χώρου), κανονίστηκε την επόμενη μέρα και η Κατερίνα μπήκε στο χώρο, αντικρίζοντας ανάμεσα στα απομεινάρια του παλιού γραφείου, και στην κυκλαδίτικη αισθητική των χρωμάτων (ναι, ήταν όοολο μπλε άσπρο!), ένα χώρο ιδιαίτερο και ενδιαφέρων…
Το τηλέφωνο μου χτύπησε το μεσημέρι της 15ης Σεπτεμβρίου του 2011 και αρχικά νόμιζα ότι ήταν το κλασικό ημερήσιο check της μάνας. Μάταια… Μου έδωσε μια οδό και έτσι φεύγοντας από το γραφείο, βρήκα με μεγάλη δυσκολία το κτίριο της Κιμωλίας (όπως και πολλοί από εσάς, είμαι σίγουρος!). Μπήκα μέσα και την είδα να έχει αρχίσει να κουνάει κάτι έπιπλα δεξιά και αριστερά, καλυμμένη στη σκόνη, με ένα πλατύ χαμόγελο, να μου λέει “αυτό είναι το μαγαζί μας”. Το δικό μου σοκ κράτησε μερικές ώρες, αλλά τελικά, αργά ή γρήγορα, τόσο εγώ, όσο και ο αδελφός Αλέξανδρος, ο μπαμπάς Γιώργος και μερικοί ακόμα, γίναμε “μέτοχοι” της τρέλας της. Αρχίσαμε λοιπόν να κλέβουμε ώρες ύπνου και ξεκούρασης για να βοηθήσουμε όσο μπορούσαμε στο να γίνει αυτός ο χώρος, κάτι σαν ένα καφέ… Ο σκοπός ήταν ακριβώς αυτός. Να γίνει για μας κάτι ανάμεσα στο σπίτι μας, στα σπίτια όλων μας και σε ένα καφέ.
Το όνομα ήρθε και αυτό από την Κατερίνα, όπως και πολλά πράγματα μέσα στο χώρο, μαζί και τα πλακάκια στο μπάνιο (!), τους πίνακες και άλλα. Οι καρέκλες βάφτηκαν στο χέρι, ο Γιώργος μας έφτιαξε την πινακίδα και τις ωραίες γάτες, η Ρενάτα μας δάνεισε τους πανέμορφους πίνακες της, η Νανά μας έδωσε την κοκκινοσκουφίτσα και τον καθρέφτη με τα κουμπιά, ο μπαμπάς έκανε ότι δε μπορούσε να κάνει κανείς άλλος, από βρύσες μέχρι βάψιμο και μερεμέτια, εγώ και ο Αλέξανδρος κουβαλήσαμε, βάψαμε, καθαρίσαμε και πάει λέγοντας… Ακόμα και η γιαγιά μας έδωσε το γραμμόφωνο που της έκανε δώρο ο παππούς, ενώ η άλλη γιαγιά μας, μας έδωσε την παλιά ραπτομηχανή…
Κάπως έτσι, συνεχίζουμε να κάνουμε αλλαγές, μέσα σε ένα χώρο που ζει και αναπνέει μέσα από εμάς και από εσάς που μας δίνετε χαρά και κουράγιο με τα καλά σας λόγια. Το σίγουρο είναι ότι η Κατερίνα δε σταματά (για το καλό όλων μας) να αλλάζει, να μετακομίζει, να σκέφτεται, να πειραματίζεται και να βάφει ότι βάφεται! Η Κιμωλία φτιάχτηκε από αναμνήσεις ανθρώπων που τον αγάπησαν τόσο ώστε να δώσουν πολύ προσωπικά τους πράγματα για αυτόν. Ανοίγοντας τις πόρτες του, συνέχισε να μας προσφέρει αναμνήσεις μέσα από την γνωριμία με τόσους ανθρώπους που έχουν περάσει από τις καρέκλες και τα τραπέζια της και με αυτή την προσμονή των ευχάριστων αναμνήσεων ανοίγουμε κάθε πρωί την πόρτα και τη μηχανή του καφέ…
No responses yet