Μαγική η άσπρη κιμωλία που για πρώτη φορά αντίκρυσα στην πρώτη τάξη του δημοτικού. “Ένα κουλουράκι” έλεγε η δασκάλα και το ζωγράφιζε στο μαυροπίνακα. Αυτό ήταν το όμικρον. “Ένα μπαστουνάκι”, αυτό ήταν το γιώτα. Ένας καινούργιος κόσμος άνοιγε για το παιδικό μου μυαλό, που εκστατικό έβλεπε τις λέξεις που μέχρι τότε χρησιμοποιούσα, να παίρνουν μορφή. Η κιμωλία είχε τη δική της φωνή και το δικό της άρωμα που απλωνόταν στη σχολική αίθουσα.
Η κιμωλία ήταν ο πρώτος παιδικός μου έρωτας. Με αυτήν έγραψα τις πρώτες λέξεις και ζωγράφισα τις πρώτες ζωγραφιές μου. Με τα χρόνια, η κιμωλία έγινε στυλό, έγινε πινέλο και έμεινε ξεχασμένη στο μαυροπίνακα του τότε. Τώρα ξανάρθε στη ζωή μου και αν το θέλετε και στις δικές σας ζωές. Στην ΚΙΜΩΛΙΑ, θέλω να ερωτευτούμε ξανά τις λέξεις, το χρώμα και τη γνώση…
Κατερίνα Β.