Στα πλαίσια του να σας μιλάμε για ότι αγαπάμε πολύ, έχουμε γράψει ξανά για stand-up comedy, και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε. Δυστυχώς δεν έχουμε φιλοξενήσει κάποια παράσταση ακόμα, κυρίως λόγω χωροταξικού προβλήματος που δε μας επιτρέπει την κατάλληλη διαρύθμιση του χώρου. Παρόλα αυτά, επιμένουμε να παρακολουθούμε παραστάσεις και να σας τις προτείνουμε, ακόμα και στην περίπτωση όπως αυτή της Κατερίνας Βρανά, που πολύ γρήγορα έγινε sold-out. Αυτό σημαίνει ότι εισιτήρια γιοκ, αλλά ίσως στο κοντινό μέλλον και αφού πάει Θεσσαλονική, βάλει κάποιες ακόμα παραστάσεις στην Αθήνα (δεν γνωρίζουμε κάτι, απλά ελπίζουμε!).
Στο μικρό Παλλάς λοιπόν, Δευτέρα 8 Απριλίου, λίγο πριν τις 21:00, κάθισα στη δεύτερη σειρά, μια ανάσα από την σκηνή, περιμένοντας την αρχή της παράστασης της Κατερίνας Βρανά. Ήμουν ήδη “μυημένος” στην κωμωδία της, έχοντας παρακολουθήσει όλα τα βίντεο της και έχοντας βρεθεί σε κάποιες παραστάσεις που είχε εμφανιστεί, πολύ πριν την πρόσφατη περιπέτεια της υγίειας της. Το ξεκαθαρίζω αυτό και αυτοπροσδιορίζομαι ως φαν απο τους “παλιούς”, οπότε το κείμενο είναι θετικά προκατειλλημένο έτσι κι αλλιώς, ανεξάρτητα από την παράσταση που είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την περιπέτεια που πέρασε και περνά.
Την Κατερίνα (περνάω σε αυτό που λέω “ενικό Youtube”, αφού όταν έχεις δει πάνω από μερικά δεκάδες βίντεο κάποιου-ας στο Youtube, είναι γνωστό σε όλους ότι μπορείς πλέον να περνάς σε ενικό όταν μιλάς για εκείνον-η), την είχα ακούσει να περιγράφει την περιπέτεια της με τρόπο άκρως σοβαρό αλλά και κωμικό παράλληλα, στην Χρύσα (ναι έχω δει όλα τα βίντεο, ενικός και εδώ) αλλά και στην εκδήλωση ΔΙΑΛΟΓΟΙ. Είχα ακούσει κάποια από τα αστεία, είχα μια επαφή με αυτό που επρόκειτο να συμβεί. Κι ενώ έτσι νόμιζα, όταν ξεκίνησε η παράσταση συνειδητοποίησα πως όσα βίντεο κι αν είχα δει, ακόμα και έτσι, δεν είχα ιδέα του τι θα επακολουθούσε.
Βλέποντας την Κατερίνα να βγαίνει στη σκηνή, μετά από ένα πολύ ωραίο intro με τη βοήθεια του Στέλιου Ανατολίτη (εκπληκτικό podcast Μαρμελάδα-Φράουλα, μεταξύ άλλων πολλών, θα σας τα πούμε σε νέο κείμενο), όλα τα αστεία, γνωστά και άγνωστα, απέκτησαν μια άλλη δυναμική. Όπως και να το περιγράψω, δυστυχώς δε μπορώ να μεταφέρω αυτό που νιώσαμε όλοι όσοι ήμασταν εκεί, μέσα από αυτό το κείμενο. Η δύναμη του υλικού, δημιουργήθηκε, “έσκασε” και εκτονώθηκε μέσα στην αίθουσα του μικρού Παλλάς και απο εκεί και πέρα, την κουβαλάμε όλοι όσοι την παρακολουθήσαμε, μαζί μας.
Αστεία για τη ζωή και το θάνατο, την οικογένεια, το σύστημα υγείας, την φροντίδα ανθρώπων με μειωμένη κινητικότητα, για την λατρεμένη κυρία Φωτεινή, για τους γιατρούς της και πάει λέγοντας. Αστεία, σαν όχημα, για να μεταφέρει μαθήματα σε όλους μας. Κι αν ο κύριος στόχος ήταν η κωμωδία, παράλληλα γίναμε και πιο σοφοί, οπότε η παράσταση απέκτησε ακόμα μεγαλύτερη αξία. Μαθήματα επιμονής, υπομονής και δύναμης. Μαθήματα ζωής και μαθήματα συμπεριφοράς προς τους ανθρώπους που για τον ένα ή τον άλλο λόγο βρέθηκαν σε μια αντίστοιχη κατάσταση. Μια παράσταση, όχι τόσο παράσταση, μα περισσότερο ζωή, ίσως τελικά μια παράσταση ζωής.
Δεν είναι εύκολο να λέει κανείς την ιστορία του έτσι. Ακόμα κι αν μέρος αυτης της παράστασης ακουμπά στη δουλειά του και τις ικανότητες του. Δεν γνωρίζω πολλά από stand-up μα νιώθω πως αυτό που κατάφερε η Κατερίνα στην παράσταση, είναι να στήσει αριστοτεχνικά ένα σύνολο αστείων, ακροβατώντας σε λεπτές ισορροπίες. Ισορροπίες ανάμεσα στο αστείο, στο σοβαρό, στη συγκινηση και στη λύπηση (προσωπικά δεν το ένιωσα πουθενά αυτό, είναι μια βαθιά ριζωμένη αντίδραση αυτό για πολλούς). Ένιωσα κυριολεκτικά να κάθομαι εγώ σε ένα αμαξίδιο, και πίσω μου η Κατερίνα να με σπρώχνει στην άκρη του γκρεμού της συγκίνησης με κάποιες αφηγήσεις της, και όπως κοιτούσα το κενό, έτοιμος να δακρύσω, με ένα αστείο με τραβούσε πάλι πίσω και έσκαγα στα γέλια. Κάθε φορά, ξανά και ξανά, λίγο πριν το δάκρυ.
Και όλο αυτό, το έκανε με τόσο λεπτές, χειρουργικές κινήσεις, ανεπαίσθητες, φέρνοντας ένα αποτέλεσμα που κράτησε το κοινό εξίσου χαρούμενο, εξίσου προβληματισμένο ή συγκινημένο, από την αρχή ως το τέλος. Έμεινε εκεί πάνω για 1,5-2 ώρες σερί (respect), σηκώθηκε για να περπατήσει, κάνοντας ακόμα και αυτή τη στιγμή, “πλατφόρμα” για αστείο. Και μας έκραξε όταν σηκωθήκαμε με δυσκολία από τις θέσεις μας για το κλείσιμο της παράστασης, γιατί είχαμε πιαστεί.
Διαβάζοντας άρθρα για την παράσταση εδώ κι εκεί, έπεσα σε ουκ ολίγα που λίγο ή πολύ, διατύπωναν μια ερώτηση που μπορεί να βρισκόταν στο μυαλό πολλών, “πως μπορεί να τα κάνει όλα αυτά μετά από αυτό που πέρασε, και να μιλά έτσι για όλο αυτό;”. Εγώ λοιπόν, βλέποντας το performance, χωρίς να την γνωρίζω, διακινδυνεύω μια “μαντεψιά”. Λέω ότι για την Κατερίνα αυτή η ερώτηση δε στέκει. Αυτός είναι ο αυτονόητος δρόμος και ο μόνος τρόπος. Αυτό ακριβώς που κάνει. Staying alive…
Όχι σαν ένα απλό καρδιογράφημα, μια γραμμή που πάλλεται από συνήθεια, 60-70 φορές το λεπτό, μα πραγματικά ζωντανή, δραστήρια και αεικίνητη. Και με όπισθεν που κάνει τιτ τιτ παρακαλώ! Όπως γενικά θα πρέπει να είναι για όλους μας, σε ότι κάνουμε. Κόντρα στην παραίτηση που είναι πάντα πιο εύκολη γιατί δε μας ζητά τίποτα σε αντάλλαγμα.
Για όλους τους παραπάνω λόγους, η Κιμωλία, εξ’ ονόματος εμου του ιδίου, δε σας προτείνει απλώς, σας φωνάζει. Όταν και όποτε βρείτε την ευκαιρία και τα εισιτήρια, να τρέξετε να την δείτε!
Αγαπημένη Κατερίνα, σε ευχαριστώ πάρα πολύ για μια αξέχαστη παράσταση!
Νίκος Π.
***ΥΓ1: Μη μπορώντας να βρω εισιτήρια για την παράσταση Staying Alive πιο νωρίς, έσπευσα για να την δω και στο εκπληκτικό TEDxAUEB, στις αρχές Μαρτίου, όπου μας καθήλωσε όλους με την ομιλία της. Αν ανέβει κάπου, ψαχτείτε να την δείτε.
***ΥΓ2: Λυπήθηκα τον κύριο ή κυρια, που δεν είχε βάλει το κινητό στο αθόρυβο και χτύπησε στα πρώτα λεπτά της παράστασης… Προφανώς η Κατερίνα δε το άφησε να περάσει έτσι… 🙂
Πηγή εικόνας: https://www.facebook.com/KaterinaVranaPage/
No responses yet